Pengumuman oleh Menteri Sumber Manusia, V. Sivakumar bahawa gaji minimum RM1,500 akan dikekalkan pada tahap yang sama di bawah rangka kerja dasar sistem gaji progresif yang akan diperkenalkan tidak lama lagi sudah pun cacat di banyak peringkat.
Walaupun tanpa mengetahui butiran model atau sistem yang bakal diperkenalkan, jelas sekali Kementerian Sumber Manusia telah menjadi mangsa amalan pemangsa komuniti perniagaan di negara ini.
Ini walaupun kerajaan berkali-kali menyatakan bahawa ia mengiktiraf kesan krisis kos sara hidup ke atas komuniti B40 dan M40.
Nampaknya kumpulan perniagaan dan khususnya perniagaan besar, telah berjaya memujuk kerajaan untuk meneruskan sistem pekerjaan eksploitatif di negara ini, yang secara langsung menyumbang kepada ketidaksamaan kekayaan dan pendapatan yang tidak mampan dan berkembang.
Kenyataan Menteri itu disifatkan seolah-olah bantuan sedang dilakukan untuk pekerja di negara ini dengan tidak menurunkan gaji minimum.
Kenyataan itu dengan sendirinya menghina pekerja. Bolehkah Menteri keluar dan nyatakan apakah perbezaan antara gaji minimum dan tahap pendapatan layak di negara ini hari ini? Pada tahun 2018, Bank Negara Malaysia menyatakan bahawa pendapatan layak seorang dewasa bujang untuk mengambil bahagian secara bermakna dalam masyarakat ialah RM2,700
sebulan.
Hakikat bahawa Bank Negara Malaysia tidak mengemas kini dan menyemak semula kajian mereka sejak 2018 menunjukkan institusi kerajaan menjadi pihak kepada penindasan yang diinstitusikan terhadap pekerja di negara ini.
Gaji minimum perlu ditetapkan pada tahap pendapatan yang sewajarnya. Sebarang jenis bonus atau gaji produktiviti hendaklah sebagai tambahan kepada gaji minimum.
Hak untuk memperoleh pendapatan yang lumayan adalah hak asasi manusia, yang dinafikan kepada pekerja-pekerja Malaysia.
Sistem di mana pekerja diberi insentif untuk meningkatkan produktiviti individu dan kolektif adalah perlu, walaupun ia tidak menafikan kewajipan asas majikan untuk memastikan setiap pekerja mendapat jaminan pendapatan yang berpatutan.
Sebagai sebahagian daripada mekanisme gaji progresif, kerajaan juga harus berusaha untuk memperkenalkan siling gaji.
Dengan cara itu, jumlah pampasan eksekutif kanan boleh dihadkan untuk mengelakkan penyalahgunaan oleh eksekutif yang menganugerahkan diri mereka sendiri bonus dalam jumlah besar dan berkongsi anugerah, yang selalunya mengorbankan pelaburan semula keuntungan ke dalam perniagaan untuk
pertumbuhan.
Kerajaan harus mempertimbangkan untuk mewujudkan nisbah antara pekerja bergaji paling rendah dan bergaji tertinggi dalam sesebuah organisasi, sekali gus memastikan jurang kekayaan dan pendapatan yang merupakan salah satu faktor utama yang menyumbang kepada krisis kos sara hidup yang teruk di negara ini.
Satu lagi faktor penyumbang langsung terhadap isu tahap gaji yang tidak seimbang bagi komuniti B40 khususnya ialah kekurangan hak tawar-menawar kolektif pekerja Malaysia.
Dianggarkan hanya 6% pekerja Malaysia yang mempunyai kesatuan sekerja, dan itu termasuk pekerja kesatuan sekerja dalam sektor awam yang kesatuan sekerjanya tidak mempunyai hak perundingan kolektif.
Tindakan pertama yang perlu berlaku ialah menghapuskan pelbagai bentuk aktiviti antikesatuan yang telah dibiarkan terlalu lama.
Pekerja-pekerja di negara ini tidak boleh diminta untuk terus sabar dengan sistem yang telah mengeksploitasi mereka terlalu lama.
Nampaknya, kepimpinan Kongres Kesatuan Sekerja Malaysia (MTUC) pada hari ini sedang mengambil strategi berdiam diri secara elegan sehingga tindakan mereka itu merugikan pekerja.
Kerajaan, yang sepatutnya dari rakyat, oleh rakyat dan untuk rakyat, harus melihat untuk berkhidmat demi kepentingan rakyat.
Callistus Anthony D’Angelis merupakan Penasihat Buruh Antarabangsa Persatuan Khidmat Nasihat Pencarum Perlindungan Sosial Malaysia (SPCAAM)